قلب گل

سلام* 

امروز دلم میخواد چشمام رو ببندم و فقط به مشکلاتم فکر کنم * 

چرا نه ؟ 

باید باهاشون روبه رو بشم * 

باید بفهمم مشکل از کجاست * 

باید جرئت کنم بهشون با دید باز نگاه کنم * 

آدم ها به این موضوع فکر نمیکنن که چیزی که اسمش رو گذاشتن مشکل ، میتونه فقط یه مسئله باشه * 

و اتفاقا مسئله ها قابل حل هستن * 

اگر از قضیه ی فیثاغورت نشه به زاویه ها و ضلع ها رسید، حتما حتما از قضیه ی تالس می شه.  

پس چرا آدما گاهی از حل مسئله فرار میکنن ؟ 

راستی شما چی ؟ 

مسئله ها تا چه حد میتونن آدما رو سردرگم کنن ؟ 

من فکر می کنم اگر به این موضوع برسیم که مسئله ها بالاخره باید باید باید باید حل بشن ، حتما حتما حتما حتما زودتر از اونچه که انتظار داریم از پسشون بر میایم * 

نظرشما چیه ؟

سلام .

خیلی وقته هر وقت تصمیم به نوشتن می گیرم ، کمتر از نیم ساعت بعدش ، روبه روی خودم ، یه کاغذ میبینم که پر شده از شاعرانه ها .

اصلا انگار نوشته هایی که سرشار از واژه هستن ، از هر حسی خالی ان .

اونقدر که حوصله ی آدم ها رو سر می برن .

اونقدر که  لحظه های تلاقی نگاه ها رو سوخت می کنن .

این توضیح های اضافه حتی میتونن کلام ملیح آدم ها رو به یه مسیر دیگه ببرن.

توضیح اضافه

توضیح اضافه

توضیح اضافه

""""" توضیح اضافه ممنوع """""

آدما باید یاد بگیرن حرف هاشون رو تو چند تا جمله ی سرشار ، خلاصه کنن .

بعد با نگاهشون حرف بزنن .

اینطوری حتما چشم ها خودشون می فهمن .

خودشون از همدیگه خواهش میکنن .

خودشون به همدیگه میخندن .

حتی میتونن بازی کنن .

حتی میتونن ناراحتی ها رو از بین ببرن .

خیلی کارها که راز نگاهه و چند تا شاعرانه ی کوتاه .

راستش من فکر میکنم حتی چشم های آدما هم میتونن شاعر شن .

سلام*

من هیچوقت فکر نمیکردم تو زندگیم سردرگم شم *

اما انگار خیلی هم با خودم روراست نبودم *

دور و برم پر شده از سوال هایی که جوابشون اینه : " نمیدونم "

و حتی دفترچه ای دارم که نمیدونم میتونم بهش اعتماد کنم یا نه ؟

 شعرهایی مینویسم که نمیدونم چه حسی دارن ؟

رازهایی در دل ، که نمیدونم چرا پیش من گفته شدن ؟

پس راز های من چی ؟

من نمیدونم رازهامو باید به کی بگم *

البته جواب این سوال رو شاید اونقدر خوب بدونم که بتونم ساعت ها درباره ش توضیح بدم *

و روزهای طولانی برای بار هزارم _ و شاید بیشتر _ بهش فکر کنم *

خدای من خیلی رازداره *

وقتی ناراحتم و درد هامو براش نجوا میکنم ،خیلی آروم میشم.

انگار فوران همه ی شوقم همون لحظه هاس*

انگار جواب همه ی نمیدونم ها میشه : " اعتماد به خدا "

همیشه همینم .

تنها برای یک لحظه

"چشمان من می بارند و سجاده ام سبز میشود . "

چه زود آدم ها یادشون میره بدون همدیگه خیلی تنها میشن . 

چه زود قلب ها میشکنن. 

قلب ها رو میشکنن . 

با هم قهر میکنن . 

و از هم دور میشن .

تو دلشون فقط برای خودشون موسیقی دوره می کنن. 

اما نمی فهمن . 

که بدون هم هیچ هستن . 

بدون خانواده هاشون . 

بدون بعضی دوستانشون . 

و یا حتی بدون فرشته های نجاتشون . 

دفتر خاطره نمینویسن هاااا ! 

اما همیشه تو دلهاشون اثر خاطره هایی هست که برای دوباره تکرار شدنشون جان شون رو تقدیم آنها میکنن. 

آخه "بعضی آدم ها یه ذره تنبل ن . "

برای تکرار لحظه های از دست رفته اشک میریزن . 

اما حاضر نمیشن غرورشون رو نادیده بگیرن و لحظه های نو بسازن . 

چرا ؟