سلام .
خیلی وقته هر وقت تصمیم به نوشتن می گیرم ، کمتر از نیم ساعت بعدش ، روبه روی خودم ، یه کاغذ میبینم که پر شده از شاعرانه ها .
اصلا انگار نوشته هایی که سرشار از واژه هستن ، از هر حسی خالی ان .
اونقدر که حوصله ی آدم ها رو سر می برن .
اونقدر که لحظه های تلاقی نگاه ها رو سوخت می کنن .
این توضیح های اضافه حتی میتونن کلام ملیح آدم ها رو به یه مسیر دیگه ببرن.
توضیح اضافه
توضیح اضافه
توضیح اضافه
""""" توضیح اضافه ممنوع """""
آدما باید یاد بگیرن حرف هاشون رو تو چند تا جمله ی سرشار ، خلاصه کنن .
بعد با نگاهشون حرف بزنن .
اینطوری حتما چشم ها خودشون می فهمن .
خودشون از همدیگه خواهش میکنن .
خودشون به همدیگه میخندن .
حتی میتونن بازی کنن .
حتی میتونن ناراحتی ها رو از بین ببرن .
خیلی کارها که راز نگاهه و چند تا شاعرانه ی کوتاه .
راستش من فکر میکنم حتی چشم های آدما هم میتونن شاعر شن .
درباره این سایت